Medewerkers zijn net mensen. Als organisatiewetenschapper fascineert het me hoe ik theorieën die indruk op me hebben gemaakt tijdens mijn studie of die ik gaandeweg heb opgepikt zowel op de werkvloer als in het wild terugzie. Als Saskia ben ik simpelweg geïnteresseerd in hoe mensen denken en hoe ze uit zichzelf kunnen halen wat erin zit. Zo denkt Saskia. Welkom in Saskia's wereld.

vrijdag 28 oktober 2011

Bedrijfstrots

Trots binnen een organisatie is iets onbetaalbaars en is langer houdbaar dan prachtig geformuleerde mission statements of kernwaarden. Laatst werd ik aangenaam getroffen door mijn eigen reactie op het weerzien van een voor mij vertrouwd merk.

Op plekken waar ik niet bekend ben en even wat wil drinken, kan het koffiemerk wat geschonken wordt de doorslag geven. Ik lust nota bene niet eens koffie (!), maar rond Laurentis koffie hangt voor mij nog altijd een hele prettige sfeer. Restaurants en cafés kozen zeker in die tijd niet voor niets voor Laurentis. Het was (en is) niet alleen een kwalitatief hoogstaand product, het was ook persoonlijk: de koffie werd afgeleverd door een vaste verkoper en de servicetechnici, vertegenwoordigers en medewerkers commerciële binnendienst kenden hun klanten goed. Ik ging nog wel eens een dagje met een medewerker op pad, geweldig! De betrokkenheid en klantgerichtheid was enorm. Er hing een goede sfeer op kantoor, ik kwam er heel graag. De organisatie was groot genoeg om professioneel te zijn en klein genoeg om daadkrachtig te zijn: hier kreeg je nog dingen vlot voor elkaar. Op andere dagen zat ik in een bureaucratische omgeving formulieren in te vullen en handtekeningen te verzamelen: niet de reden waarom ik voor het HR-vak had gekozen.

We zijn al jaren verder: het merk heeft sindsdien al wat metamorfoses ondergaan en heeft helaas aan zelfstandigheid moeten inboeten, maar in de tijd dat ik er werkte, is de trots op mij overgeslagen en blijkbaar niet meer weggegaan. Het merk springt mij nog altijd in het oog en ik ben zuinig op de koffiekopjes en –lepeltjes die ik heb en de contacten die ik aan mijn tijd daar heb overgehouden. Ach, het is ook gewoon nostalgie. Of is het de tastbaarheid van het product? Of de hele wereld achter zo’n kopje koffie die zich in je hoofd genesteld heeft? Hoe dan ook: dierbare herinneringen.

In een artikel waar ik op stuit, wordt bedrijfstrots omschreven als “trots zijn op
de organisatie en ervoor uitkomen dat je er werkt. Je committeren aan de koers, doelen en richting die de directie heeft geformuleerd, dit te allen tijde ondersteunen en gaan voor je bedrijf” (Margrieta van Laar, 2010). Over bedrijfscultuur is veel meer te lezen dan over bedrijfstrots, maar het ligt natuurlijk wel in elkaars verlengde.

Veel managers buigen zich over de vraag hoe je trots bewerkstelligt, want dat het positief uitwerkt, is wel een gegeven. Je kunt je als HR manager inschrijven voor bijeenkomsten waarin bedrijfstrots in “praktische tools wordt uitgewerkt”. Dat is handig! Een receptenboek voor bedrijfstrots. Daar staan ook vast kernwaarden in, competentiemanagementsystemen, cultuurveranderingsprogramma’s, medewerkerstevredenheidsonderzoeken en personeelsfeestjes. En voor je het weet, ben je daar met je hele MT of HR-afdeling weer zo druk mee, dat er geen tijd meer is voor dat waar het natuurlijk echt om gaat: duidelijke communicatie, aandacht en goed leiderschap. Maar dat klinkt waarschijnlijk iets te simpel.